«Προσπαθώ να κοιτάζω εκεί που δεν κοιτάζουμε πολύ. Ψάχνω να βρω τη σημασία στα ασήμαντα»
Aνατολικά
Μέσιασε ο Αύγουστος. Διαλέγω αποσκευές να κατεβώ ανατολικά. Τη σημαία με τα τριαντάφυλλα, την ανθισμένη αμυγδαλιά, ένα κλαδί ελιάς και τη σκιά της φωτισμένη, φραγκόσυκα στον ήλιο, μια πορτοκαλιά, ένα κυπαρίσσι σκοτεινό σε στιλβωμένο κάμπο, νυχθήμερη κυψέλη μ’ αγριολούλουδα κι ένα κερί κίτρινο φως. Θα εκτεθούν στο Καστελλόριζο. Μεγίστη. Έχω στον νου μου ακρίτες, διγενείς και σύνορα πολύχρωμα, αποκομμένες άκρες, μητρίδα την απέναντι στεριά, παππού, γιαγιά, τις ιστορίες που μας έλεγαν παιδιά, ταξείδια μακρυνά, πατρίδα, ξενητειά, τόπους κοινούς κι αλλιώτικους, απόμερα νησιά περίκλειστα από θάλασσα, όνειρα, πουλιά και πειρατές αρμενιστές στη μέση του πελάγους. Σαν παραμύθι όλη η ζωή αναβοσβήνει. Καλοί, κακοί, χαρές και πίκρες, όλα εδώ κι εμείς μαζί, ζώντες κι αποθαμένοι.
