…το μήλο το εύοσμον
χαίρε, η τέξασα.
Έκοψα μήλα απ’ τη μηλιά.
Κι από το τίποτε που ήμουν μοναχός, έγινα φύση και μηλιά
κι απ’ τους καρπούς μας προσδοκά να ζήσει ο κόσμος όλος.
Εμείς ο κόσμος κι οι άλλοι ο κόσμος.
Τι να μας ξεχωρίζει άραγε;
Ότι χωρίζει και τον σύμπαντα χρόνο σε παρελθόν και μέλλον,
το άγνωστο του άλλου που έρχεται,
ο φόβος του κακού κι η ελπίδα το καλό μας να τον ακυρώνει.
Μακάρι…
