Tης μαθητείας
Σύμπτωμα των καιρών να λέγονται και λόγια για τη ζωγραφική που θά ‘πρεπε από μόνη της να μιλάει και για μας. Και δεν είναι που δεν θέλω να μιλήσω για όσα ζωγραφίζω αλλά δεν βρίσκω τίποτα να πω γι’ αυτά.
Χρόνια ζωγράφιζα για να μάθω το πώς μα όλο και πιό πολύ βεβαιώνομαι ότι δεν υπάρχει άλλος τρόπος απ’ το ν’ αγαπήσεις και να δείς. Ύστερα ότι είναι να κάνεις θα κάνεις κι ότι είναι να φανεί θα φανεί. Άλλωστε η αμφιβολία, κι αν δεν την κουβαλάς, σ’ ακολουθεί αυτή μονάχη της.
Χ.Μ.
Σίγουρα έχει μια άποψη να καταθέσει στη ζωγραφική, ο νέος στην ηλικία ζωγράφος, Xρήστος Mποκόρος που εκθέτει στην ‘Ώρα”. Φυσικά στην εποχή μας θα ήταν αφέλεια να μιλήσουμε για πρωτοπορείες ή πρωτοτυπίες. Αρκεί η εντιμότητα της δημιουργίας. Ο Mποκόρος συντάσεται όπως φαίνεται απ’ τα έργα του με τους υπέρμαχους της επιστροφής στην ζωγραφικότητα και την αναπαρασατική αντίληψη του κόσμου. Η ζωγραφική του είναι προϊόν μελέτης και μόχθου, πάνω στη μεταφορά της οπτικής εντύπωσης που δίνουν τα δύσκολα ζωγραφικά υλικά όπως το γυαλί, η πορσελάνη, το νερό. Η φόρμα του είναι δουλεμένη έντιμα και η ζωγραφική του αν και “κλίνει το γόνυ” στη “Mεγάλη” ζωγραφική των μουσείων, τολμάει θεματικά, να “κλείσει το μάτι” στο θεατή, με θεμιτά “τρικ” οφθαλμαπάτης.
Τα πορτραίτα σε εξωτερικό πλαίσιο επιτύμβιου, ο ζωγραφισμένος τοίχος με τους διακόπτες, που “συνεχίζει” μέσα στο κάδρο του τον αληθινό τοίχο όπου ακουμπάει, τα παιχνίδια με το υλικό του και τα θέματα, όπου συγχέεται το ζωγρφικό θέμα με το υλικό. Όλα αυτά είναι μία ευφυής ζωγραφική διατύπωση του παιχνιδιού “εικόνα – εντύπωση εικόνας”.
Το υλικό πάνω στο οποίο ζωγραφίζει με αρκετή σοφία, για τη νεαρή ηλικία του ο καλλιτέχνης, είναι το παληό ξύλο. Τα νερά, τα σημάβδια του χρόνου, κάποτε και τα σημάδια του περάσματος του ανθρώπου από ένα κομμάτι ξύλου, η ίδια η προσωπική ιστορία των ανθρώπων που χρησιμοποίησαν το ξύλο αυτό, εναρμονίζεται με τα θέματα.
Πρόκειται για “ζουμ” σε διφορούμενες ανθρώπινες προσωπικές στιγμές, όπου υπάρχει διάχυτη μια αίσθηση εγκατάλειψης καί μελαγχολίας. Καμμένα σπίρτα, το άδειο φλυτζάνι του καφέ,ένα μισοπιωμένο ποτήρι νερό, τα κορμιά των εραστών εγκαταλελειμένα στον ύπνο, σκεύη κι αντικείμενα ταπεινά που περνάνε απαρατήρητα στα ράφια μας, και γίνονται σημαντικά όταν δηλώνουν την απουσία, το τέλος, την ανάμνηση.
Πολύ δυνατός στην απόδοση δύσκολων υλικών, όπως το λερωμένο στα χείλη από καφέ φλυτζάνι, η πορσελάνη, το χνουδωτό ύφασμα, το γυαλί, το μέταλλο, ο Mποκόρος -ίσως εσκεμμένα- στερεί τα ανθρώπινα κορμιά απ’ την αλήθεια τους στα κάτω άκρα, δίνοντας την αίσθηση ότι σχεδόν υπερύπταωται του κρεββατιού τα κάτω άκρα, κάτι που δεν συμβαίνει στο σχέδιο της ίδιας σύνθεσης που επίσης παρουσιάζεται στην ίδια έκθεση.
Μπορούμε, πάντως, να υποθέσουμε, ότι στην περίπτωση των ανθρωποκεντρικών έργων του –οι δυο μεγάλες συνθέσεις με τους εραστές- δεν τον απασχολεί τόσο η φόρμα όσο η μετάδοση του πολύ παράξενου βιώματος που δεν μπορεί να παρατηρήσει κανείς, παρά μόνο στούς άλλους, και ποτέ στον εαυτό του: την εικόνα του “μαζί” και “χώρια” ταυτόχρονα, στον ύπνο του ξαπλωμένου ζευγαριού.
Συμπερασματικά από την έκθεση του Xρήστου Mποκόρου στην “Ωρα”, μπορούμε να πούμε ότι προκύπτει η ευτυχής συνύπαρξη της έμπνευσης, της θεματικής ευαισθησίας και της πίστης στο μόχθο, για ρτην κατάκτηση αυτού που τόσο παραγνωρίστηκε στις τελευταίες δεκαετίες: της μαστοριάς.
: : Άννα Xατζηγιαννάκη / μαστοριά και μελαγχολία μιας παλέτας, Eλεύθερος τύπος, 4.2.’90
για την έκθεση Ζωγραφική 1987-1990
Aθήνα, Kαλλιτεχνικό και πνευματικό κέντρο ΩPA / Iανουάριος 1990
: : Xάρης Kαμπουρίδης / ρεαλισμοί, τα Nέα, 12.2.’90
: : Hρώ Mαυροειδή / η ομορφιά της καθημερινότητας, η Aυγή, 11.2.’90
: : Μαρία Mαραγκού / Aλκυονίδες μέρες του χειμώνα, ελευθεροτυπία, 20.2.’90
: : Tάκης Mαυρωτάς / αισθησιακή ζωγραφική, Πάνθεον, 23.1.’90
: : Hρώ Mαυροειδή / στο γκρίζο της σκόνης και της μνήμης, Pιζοσπάστης ; 2.’90
: : Η ποίηση των αντικειμένων, η εποχή, 4.3.’90
: : Xρίστος Xειμάρας / συνέντευξη, η πρώτη, 12.2.’90
: : Mαρίνα Λαμπράκη – Πλάκα /ύλη και μνήμη στη ζωγραφική του XM, η λέξη, τ. 95, 7.’90
: : Άννα Kόκκαλη / συνέντευξη, πρίν, 29.7.90
: : Πέννυ Oιχαλιώτου / Rok, τ. 139, 2.’90
: : Haris Livas / still lives and still lifes, the GreekAmerican, 12.4.’90
: : Delicate intimasies, the Athenian, 2,’90
