Εν Xανίοις

για την έκθεση Εν Xανίοις
Xανιά, Φιρκάς, Tζάμια Kρύσταλλα / Σεμπέμβριος 1996

Ένα σχόλιο για τη ζωγραφική του Xρήστου Mποκόρου

Yπάρχει κάτι στη ζωγραφική του Xρήστου Mποκόρου, κάτι ατόφιο. Κάτι που δίνει την αίσθηση ότι τα πράγματα που ζωγραφίζει –μια ζωγραφική κατ’ εξοχήν πραγμάτων- οδηγούνται και πέρα από ‘κει, σαν να κατάγονται από άλλο τόπο. Κι ας βρ’ισκονται μόνον εκεί,μες στη ζωγραφική του, μόνα τους. Τα αυγά (ωά, σαν αρχαίο επιφώνημα), τα σεντόνια (και καθελών αυτόν ενείλυσε τη σινδόνη) τα καμμένα σπίρτα και το καντήλι (στήλες αναθηματικές στις άκρες των δρόμων), το χώμα κι η ελιά (στο σώμα της πολύβουο μελίσσι), τα ξύλα που πάνω τους ακουμπούν όλα αυτά και “γράφουν” (ξύλο από το ξύλο της ζωής).

Κι ίσως αυτό το “μόνα τους”, η απ’ αλλού καταγωγή τους κάνουν ώστε τα πράγματα ν’ ανασαίνουν σαν να μην ανάσαιναν. Να υπάρχουν ως να μην υπήρχαν, κι αυτό τα κάνει να υπάρχουν τόσο καίρια, τόσο πραγματικά. Γιατί ίσως, ίσως αυτό που φανερώνει αυτή η ζωγραφική και κάνει τα πράγματα τόσο εμπράγματα είναι ότι αυτά μας μιλούν μέσ’ από την αλήθεια τους, που είναι η απ’ αλλού καταγωγή τους και το τέλος τους, εκείνο το απ’ αλλού έρχονται κι αλλού πηγαίνουν. Κι αυτό το υπαινίσονται με την τόσο γενναιόδωρη παρουσία τους, την πλέον πλήρη και υλική, δηλώνοντας συγχρόνως τη φύση τους, τον τόπο προέλευσης και τον τόπο προορισμού τους, που τους φέρουν ως αθέατη αποσκευή μέσα στην ίδια τη σκευή τους και το σχήμα τους. Μέσα στη μορφή τους.

Τα πράγματα βρίσκονται στη ζωγραφική του Xρήστου Mποκόρου με τη φυσική τους παρουσία, που σημαίνει παρασημασμένα από την αρχή τους ως το τέλος τους με τη θνητότητά τους, όμως με τρόπο που να μη θολώνουν, ούτε και να λάμπου, σαν να μην ανήκαν εδώ, αλλά μες στο γαιώδες φως του απογεύματος ή στο ψυχρό του πρωϊνού, συστάσεις μιας ουσίας που μας συνέχει. Γι’ αυτό το βλέμμα στο περιδιάβασμά τους μαλακώνει, ομοιώνεται.

Βρίσκει τον εαυτό του και το είναι του. Βρίσκει ξανά την ανάσα του. Μια ανάσα που ποτισμένη τα νερά της αρχής και την υπόσχεση του τέλους, συνεχίζει να αρδεύει με ζωή τη ζωή και με πάθος το πάθος, κι εκεί βρίσκεται ακριβώς η αξία της. Όπου και η αξία της ζωγραφικής του Xρήστου Mποκόρου.