Απαντήσεις στον Γιώργο Kιούση για την Eλευθεροτυπία
1. Το χώμα, τα ωά, η ελιά, το καντήλι, οι φλογίτσες, το πρόσφορο, φωτοσκιάσεις που δημιουργουν υποβλητική ατμόσφαιρα, στοιχεία του γήινου και του μεταφυσικου με ρεαλιστική δεξιοτεχνία. Τι περιλαμβάνει η νέα σας δουλειά;
Ένα λιβάδι ανθίζει κάτω από μαύρο σύννεφο, φορεμένο σαν πένθος σε ένα κρεμάμενο ξύλινο τείχος που μας χωρίζει απ’ το πίσω φως, κι απέναντί του, πίσω μας, ¨εν δόξει¨ παριστάμενο, ένα κορμί σακατεμένο, η σκοτεινή σκιά τ’ ανθρώπου φωτισμένη. Αν μπορεί να περιγραφεί μιά εικόνα που θά ‘θελε να δείξει κάτι κι όχι να το πεί με λόγια.
2. Ο πολιτισμός μας, η τεχνη μας, ειναι μια πατρίδα που ερχεται απο μακριά;
Εύκολα ονομάζουμε πολιτισμό ή τέχνη ένα σωρό έργα των ανθρώπων αλλά δύσκολα βρίσκουμε κάτι που νά’ρχεται από μακρυά και να μας παραστέκει. Κι όσα έρχονται από μακρυά, γίνονται πατρίδα μόνο όταν φτάνουν κοντά, πολύ κοντά μας. Κι αν πας να μιλήσεις γι αυτά χάνονται. Αλλού απευθύνονται και μ’ άλλους τρόπους γίνονται αντιληπτά και πειστικά, όχι με λόγια και αναλύσεις και κληρονομικά δικαιώματα .
3.Ζωγραφίζετε με αληθοφάνεια την αναπαραστατικότητα της εικόνας, αλληγορικά και παραβολικά. Λες και επιδιώκετε την ανατροπή της σχέσης εικόνας θεατή…
Αναρωτιέμαι αν υπάρχει μιά δεδομένη σχέση του θεατή με την εικόνα. Ίσως η αδιαφορία του θεατή να είναι η σημερινή σχέση τους. Αν πάντως κάτι προσπαθώ είναι να αναδείξω μιά σχέση του έργου με τον θεατή, γι αυτό επιμένω και στη συλλογική μνήμη. Η καταιγιστική κυριαρχία εικόνων έχει αποδυναμώσει τη μία εικόνα που μπορούμε να δούμε κάθε φορά. Προσπαθώ να εμποδίσω, αν είναι δυνατό, την αδιάφορη προσπέλαση αυτής της εικόνας.
4. Ποια ειναι η αξία της τέχνης σήμερα;
Δεν ξέρω. Όσο περισσότερα πράγματα ονομάζουμε τέχνη τόσο χάνουμε το νόημά της. Αν η τέχνη έχει νόημα γιά καθέναν από μας θα έχει και αξία γιά όλους.
5. Στα εργα σας επιλέγετε το ξυλο ως πρώτη υλη αλλα και τον χρόνο. Οι εικονες σας απευθυνονται πιο πολύ στην αφή παρά στα μάτια…
Πολλές φορές ζωγραφίζω κατευθείαν με τα χέρια. Οι παλιές χρησιμοποιημένες επιφάνειες έχουν ήδη πάνω τους το χρόνο και τα επίμονα ίχνη άγνωστων αγγιγμάτων κι είναι σαν να σου ανταποδίδουν το άγγιγμα όταν τις αγγίζεις. Φαντάζομαι γύρω απ’τα έργα μου μιά αρχέγονη επιταγή, μιά αόρατη αύρα να λέει : ¨αγγίξτε τα, τα έργα έχουν ανάγκη την επαφή σας¨. Χωρίς άλλους ανθρώπους νομίζω ότι δεν έχουν νόημα τα έργα.
6. Εκθέτετε αραιά τη δουλειά σας. Πως αντιμετωπίζετε την σημερινη πραγματικοτητα; Νοιωθετε ως εικαστικός σταρ;
Παρότι, θέλοντας ή μή, εκπληρώνω τους περισσότερους απ’ τους όρους της αγοράς δεν αισθάνομαι, ακόμη τουλάχιστον, επαγγελματίας. Βέβαια η αγορά όλα μπορεί να τα αφομοιώνει και να τα βάζει στον δρόμο της. Υπάρχει ωστόσο πάντα ένας αντάρτης οδηγός για μονοπάτια στο δάσος που φαίνεται να μή βγάζουν πουθενά, αυτά απαλλάσονται του ενδιαφέροντος της αγοράς κι ετσι μπορείς να ζείς σε απόμερα ξέφωτα του δάσους δίχως να παύεις να είσαι κι εσύ επίσης σημερινή πραγματικότητα.
7. Πως αντιδράτε στο αλλοιωμένο τοπίο της εποχής μας;
Χαίρομαι που πρόλαβα κι έζησα την ωραιότητα και τη δυσκολία απείραχτων εγκαταλελειμένων τοπίων. Οι άνθρωποι τα εγκατέλειψαν γιά να σωθούν εκείνοι κι εντέλει σώθηκαν αυτά και χάθηκαν εκείνοι στην ομοιομορφία και την ανωνυμία των βελτιωμένων οικιστικών συστημάτων. Πριν τη ¨βελτίωση¨ μπορείς να αισθάνεσαι ότι ζεις στην αιωνιότητα. Μετά, ζεις όλο και πιό άνετα στο παρόν κι έτσι χάνεις εύκολότερα και την αμεσότητα στη φύση και την αίσθηση διαφυγής στην αθανασία που μπορεί να αξιωθεί ο άνθρωπος. Αντί να είσαι ένα με το τοπίο, στέκεσαι απέναντί του, γίνεσαι θεατής ή εκμεταλλευτής και κολακεύεσαι να ονομάζεις κυριαρχία την αποξένωσή σου απ’ αυτό.
8. Πειραματίζεστε;
Πάντα. Ακόμη κι όταν επαναλαμβάνομαι. Δεν κατάφερα ακόμη να νιώσω σιγουριά.
9. Η ιδέα ή το συναίσθημα ορίζει τη ζωγραφική σας;
Αν το συναίσθημα δεν καταυγάζει μιά ιδέα δεν έχει νόημα κι αν η ιδέα δεν προκαλεί συναίσθημα δεν αξίζει τον κόπο.
10. Εάν ξεκινούσατε σήμερα ποιοί θα σας επηρέαζαν;
Πού να ξέρω ;
Πειραιάς, 25 Οκτωβρίου 2004