Έρχεται στον νου μου, φωτογραφημένος, να κάθεται μόνος μπροστά σε έναν ασβεστωμένο τοίχο καταντικρύ στον ήλιο. Κρύβει ένα μπουκάλι κρασί στα χέρια και έχει το βλέμμα χαμηλωμένο, σαν να αποφεύγει την αντηλιά και να στοχάζεται. Η στάση του μετρημένη στο ανάστημα του ανθρώπου. Αυτοπροσώπως, ίδιος και απαράλλαχτος με την απλήν αλήθεια που μας κατέλειπε η αγάπη του, ζωή ολοζώντανη, στο έργο του. Έμαθα πως στις τελευταίες του στιγμές, του παραστάθηκαν ο Σαίξπηρ και το Ψαλτήρι. Ζωγράφισα τώρα, πάνω σε μια παλιά, σκοτεινή, ξύλινη τάβλα, ένα σημειωματάριο κλειστό, ένα μολύβι, έβαλα δυο ποτήρια για το κρασί, έκρυψα δυο τσιγάρα πίσω απ’ τα βιβλία κι άναψα ένα κεράκι στη μνήμη του, να μας φωτίζει. Το στέλνω, αντίδωρο, να εκτεθεί στην πόλη που μεγάλωσα και που μου τον θυμίζει.
Καστέλλα, 25 Οκτωβρίου 2011.
