Γνωρίζει ο νοικοκύρης του σπιτιού, γνωρίζει ο μαγαζάτορας, γνωρίζει η κόρη κι ο αγαπημένος, γιατί την πρώτη του νέου χρόνου ο ευλογημένος καρπός της ροδιάς θα δρασκελίσει πρώτος εκείνος το κατώφλι. Σπάζει με δύναμη το ρόδι καταγής κι οι άλικοι άγιοι σπόροι του σκορπίζουν ευγνωμοσύνη στη γη που τους έθρεψε. Ξαναρχίζει έτσι με τους καλλίτερους οιωνούς ο μυστήριος κύκλος της ζωής· αυτός που για λίγο κοιμήθηκε τον γλυκό ύπνο της αρχαίας Περσεφόνης, της τιμωρημένης να περνάει τους χειμώνες στα σκότη… Το εορτάσιμο σπίτι ξάφνου φωτίζουν φωνές ευφρόσυνες παιδιών, που σαν σπουργίτες πάνω σε ρόδι ανοιχτό, τιτιβίζουν χρόνια πολλά -και είναι στ’ αλήθεια η Άννα, η Νίνα και ο Ρήγας των αναγνωστικών : « δείτε, δείτε έλεγε η Άννα με χαρά δύο μεγάλα ρόδια, τώρα τα έκοψα από τη ροδιά ».

Καινούριος χρόνος και η αγαπημένη του Σολωμόντος νύφη αναζητά την προσδοκία όλων μας στον χειμωνιάτικο κήπο : «ελθέ, αδελφιδέ μου, εξέλθωμεν εις αγρόν, να ιδούμε μην τα μπουμπούκια άνοιξαν, μην έβγαλαν άνθη οι ροδιές· τότε τον κόρφο μου θα σου χαρίσω». Ρόδινες οι ευχές μας την συνοδεύουν.

 

Κείμενο: Άρης Μαραγκόπουλος