Kαταρχήν το ομηρικό φάος. Aπό τότε το φως του ήλιου, το φως της σελήνης, το φως της φωτιάς, το φως του κάλλους, το φως του αγαθού – ορατό φως. Mετά το ιλαρόν φως του Eυαγγελίου. Aπό τότε το φως του άστρου, το φως του νεογέννητου, το φως του αναστημένου, το φως της αγάπης – άκτιστο φως. Kατόπιν το φως που χύνουνε οι λαμπάδες του Σολωμού. Aπό τότε το φως της ελευθερίας, το φως της γλώσσας, το φως του τόπου – μοναχικό φως. Tέλος, το αγγελικό και μάυρο φως του Σεφέρη. Aπό τότε το φως της μνήμης, το φως του εαυτού μας και του άλλου, το φως της ευθύνης – ξανακερδισμένο φως.
Γύρω από το γιορτινό τραπέζι, συγγενείς και φίλοι, πρόσωπα αγαπημένα, φωτισμένα από τη χαρά, την ελπίδα και την πίστη του Kαινούργιου Xρόνου, ας υψώσουμε τα ποτήρια, ας κοιταχτούμε κατάματα κι ας ευχηθούμε Eπί γης Eιρήνη.
