τώρα ξανοίγει τ΄ άνθη
στη δροσερή αγκαλιά
της γης η αυγή· και φαίνονται
τώρα των φιλόπονων
ανδρών τα έργα.

τα μυρισμένα χείλη
της ημέρας φιλούνε
το αναπαυμένο μέτωπο
της οικουμένης· φεύγουνε
όνειρα, σκότος…

 

Από τις Ωδές του Ανδρέα Κάλβου,  Ωκεανός,  Χ΄, 6 – 9.