Μου ζήτησαν από την γκαλερί Ζουμπουλάκη ένα έργο για την γιορτινή τους έκθεση, που θα ήταν βασισμένη σε έναν τίτλο του Σελίν, το ταξίδι στην άκρη της νύχτας. Κάτι για τη νύχτα, μου είπαν, πάνω σε ένα λογοτεχνικό κομμάτι της επιλογής μου.
Όσο ζωγράφιζα το κεράκι στην έναστρη νύχτα είχα στο νού μου δυο στίχους του Ραμπιντρανάθ Ταγκόρ από τις πυγολαμπίδες και τα παρταστρατημένα πουλιά.
Για να ενθαρρύνει το ντροπαλό κερί μου
Η νύχτα η απέραντη ανάβει όλα της τ΄αστέρια.
Τ’ αστέρια δεν τα νοιάζει να φανούνε σαν πυγολαμπίδες.
Μου φαινόταν τόσο μετρημένα αισιόδοξο, τόσο φιλάνθρωπο, σαν την ευχή που χρειαζόμαστε για την χρονιά που έρχεται. Οι άνθρωποι κατοικούμε ποιητικά τη γη. Ας πάρουμε την ευθύνη μας κι από το τίποτε να φτιάξουμε το παν. Και την άκρη της νύχτας ημέρα τη χαράζει.
